W starożytnej Grecji odprowadzano dym klapami i otworami w dachu. W 2 i 3 wieku powstawały tzw. kominy otwarte - szerokie okapy zwężające się ku górze ustawione na filarach.
Udokumentowane początki kominiarstwa sięgają XIII wieku (pismo Weneckie 1347), wtedy już powszechnie wyprowadzano dym do wyższych warstw atmosferycznych, właśnie przez kominy wychodzące ponad dachy budynków.
Rozwój budowy kominów i kanałów przyłączeniowych i ich eksploatacja stwarzała duże niebezpieczeństwo powstawania pożarów. Częste zapalenia się sadzy stały się nagminnymi powodami groźnych pożarów nieraz obejmujących całe miasta, wsie – niszcząc dorobek i trud wielu pokoleń. Zanieczyszczone sadzą kanały uniemożliwiały prawidłową eksploatację palenisk. Dlatego też pojawiła się konieczność regularnego czyszczenia kominów. Na przełomie wieków XIII i XIV zaczęli działać pierwsi fachowcy – KOMINIARZE. Z początku czyszczono kominy głownie w miastach, pałacach, zamkach, klasztorach czy urzędach. Powodem tego była mała liczba fachowców a zapotrzebowanie na rzemieślnicze usługi kominiarskie ogromne.
Pojawienie się kominiarza w mieście czy wiosce lub obiekcie uznawane było przez lud za szczęście, ponieważ to on był tym który zapobiega nieszczęściu chroniąc przed pożarem.
Kominiarze zyskiwali sobie przychylność zwierzchników państw i tak np. w XVIII wieku w Austrii za czasów cesarza Karola VI i cesarzowej Marii Teresy kominiarze byli zwalniani od służby wojskowej, otrzymywali pozwolenie noszenia munduru urzędowego z szablą urzędniczą, godłem oraz cylindrem. Z tych samych przywilejów korzystali polscy mistrzowie kominiarscy za panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Ważne znaczenie, dla rozwoju zawodu koniarza, miało powstanie cechów. Pierwszy cech kominiarski - 1515r - Norymberga (Niemcy), Czeska Praga – 1657. W Polsce cech kominiarzy powstał w wieku osiemnastym 1776r - Warszawa. To CECHY przyczyniły się do podnoszenia rangi zawodu, dbały o etykę zawodową. Rzemieślnicy byli poddawani kontroli zawodowej a także moralnej. W wyniku starań cechów kominiarskich ustanowiono wiążące urzędowe przepisy mające korzystny wpływ na rozwój rzemiosła kominiarskiego i prawidłową budowę kominów.
Cały wiek XIX i pierwsze lata XX wieku (czas utraty niepodległości) nie pozwoliły na dalszy rozwój i umacnianie rzemiosła kominiarskiego w Polsce. Zwłaszcza na obszarach byłego zaboru rosyjskiego likwidowano cechy kominiarskie i tym podobne organizacje rzemieślnicze a kominiarzy włączano do straży ogniowej (pożarnej). Kominiarstwo praktycznie przestało istnieć jako rzemiosło. Zupełnie inaczej działo się na obszarach będących pod zaborem austriackim i prusko-niemieckim. Istniały tam w dalszym ciągu organizacje rzemieślnicze, takie jak cechy i korporacje kominiarskie.
W czasach powojennych, do czasu zmiany ustroju w końcu lat 80 tych, wprowadzono dość kontrowersyjną zmianę: nie właściciel, ale kominiarz odpowiadał za czyszczenie kominów. To on miał obowiązek wyczyszczenia wszystkich kominów na obszarze, który został powierzony mu przez władze na tzw. Rejonie.
Dziś rzemiosło kominiarskie działa na prawach wolnego rynku, lecz nie zwalnia to właścicieli budynków i innych obiektów budowlanych z obowiązku korzystania z usług kominiarskich.
Rozwój techniki grzewczej sprawił, że zakres pracy kominiarza objął szeroką działalność profilaktyczną polegającą na zapobieganiu szkodom jakie mogą powstawać na skutek nieprawidłowego funkcjonowania przewodów kominowych i urządzeń grzewczo kominowych.
Korporacja Mistrzów Kominiarskich Województwa Śląskiego czerpie z tradycji organizacji kominiarskiej działającej na terenie śląska w okresie przedwojennym. Działamy na rzecz rozwoju techniki kominiarskiej. Współdziałamy z instytucjami państwowymi, samorządowymi, gospodarczymi i organizacjami społecznymi w sprawie bezpieczeństwa ludzi i mienia.
Współpracujemy z instytucjami województwa śląskiego
40-035 Katowice
ul. Jagiellońska 4/7
tel. 32 200 00 74